2. Rara Story

- Tak się cieszę! Tak się cieszę, że mnie przyjęliście! - przestanie się tak cieszyć, jak pozna tę bandę kretynów. A załamie się po tym, jak jeszcze wewnętrzni z nim porozmawiają.

- Przestań gadać, tylko zapamiętuj drogę. Nikt nie będzie cię szukać, jak się zgubisz. Dotarło? - kolejne irytujące stworzenie do kolekcji...

- Czemu jesteś taki nerwowy? Nie lepiej byłoby ten czas wykorzystać na rozmowę i poznanie się?

- To słucham? Masz do mnie jakieś pytania, albo do Kaza? - masakra...

- Ja uwielbiam „Alicję w krainie czarów”, dlatego jestem królikiem! A wy macie jakieś swoje ulubione bajki? Co? - kolejna osoba, która chce się na siłę zaprzyjaźnić.

- Myślę, że „Mulan”. A ty Kaz?

- Ja, ja chyba nie mam ulubionej... - pieprzona jąkała.

- To niedobrze! Ale możemy coś razem pooglądać i na pewno coś sobie wybierzesz! - uszy mi zaraz odpadną.

- Ty królik! Zamknij się na chwilę! Ja przyjaźni nie szukam, a ty mnie tak niemiłosiernie denerwujesz, że mam ochotę popełnić samobójstwo. Tylko nie płacz, to też nie działa – no i osiągnąłem taki efekt, jaki chciałem. Ani Kaz, ani Kaoru już nie gadali. Świetnie, raj!

Kiedy weszliśmy do środka nowego od razu zgarnęli wewnętrzni.

- I jak ten nowy dzieciak? Fajny jakiś? - podszedł do mnie goniec. A właśnie jeszcze go przecież nie przedstawiłem. Tetsu Yano, przynajmniej tak się przedstawił.

- Mi się nie podoba, ale spytaj Kaza.

- No a tobie jak? - Kaz pewnie wbije wzrok w podłogę i coś tam burknie.

- Czy ja wiem, taki normalny w sumie...

- Hmm, pewnie trochę minie za nim wewnętrzni go wypuszczą. Seiki umilisz mi czas?

- Tetsu, oczywiście, ale dopiero jak zaczniesz do mnie mówić Irie – nigdy jeszcze tak do mnie nie powiedział i pewnie tego nie zrobi.

- Nie ma szans.

- Yo, mały demonie, wróciłem! - to ten dobrze znany mi głos!

- Murai! - zerwałem się i pobiegłem w stronę chłopaka. Mojego chłopaka! Źle mu z oczu patrzy i w ogóle potrafi być nieprzyjemny. Większość go nie lubi, ale ja od zawsze miałem słabość do złych chłopców.

- Ej, przywitałbyś mnie jakoś bardziej seksownie, co? - on zawsze jest taki pewny siebie i wie czego chce.

- Mhm, pewnie! - podskoczyłem i złapałem się nogami w pasie mojego ukochanego. On złapał mnie za pupę i przytrzymał, żebym przypadkiem nie spadł. Oczywiście pocałowałem go na dzień dobry. W tym momencie tę magiczną chwilę przerwał głupi telefon Murai'a.

- Co znowu? - zajęczałem niepocieszony.

- Sorry młody, ale znowu muszę lecieć. Za to obiecuję, że jak wrócę, to sobie troszkę pobaraszkujemy.

- Musisz iść już teraz?

- Nie zachowuj się jak baba. Na razie! - i poszedł sobie, ale czasami jest naprawdę dla mnie miły. On po prostu nie potrafi okazywać swoich uczuć.

- Mówiłem ci już, że to dupek, który jest z tobą tylko po to, żeby cię pieprzyć?

- Tetsu nie wracajmy znowu do tego. Jak jesteśmy sami, to jest miły i w ogóle.

- I kto by pomyślał, że potrafisz być taki naiwny.

- Spadaj! - ten idiota to jedno wielkie nieporozumienie, oczywiście mówię o Tetsu.

- Jak ci udowodnię, że cię zdradza, to wtedy go zostawisz?

- Wtedy tak, ale to jest niemożliwe, więc nie ma szans! - Yano się we mnie nie podkochuje, to mój przyjaciel, który nie trawi mojego faceta i tyle.

- To idziemy się napić? - wiedziałem, że w końcu do tego dojdzie...

- Jasne! - ale pić lubię, więc nie odmówię. Poza tym, przyjacielowi się nie odmawia. Prawda?

- Masz forsę Seiki?

- Nie i ty pewnie też nie masz. Normalne – zaraz zobaczycie jak sobie z tym fantem radzimy. Ja podbijam do jakiegoś frajera, ładnie się uśmiecham, ogólnie rzecz biorąc udaje łatwego i chętnego. Yano natomiast wybiera jakąś kobietę. Może nie wygląda, ale on naprawdę potrafi być czarujący i uwodzicielski. Co tu kryć? Tylko w stosunku do mnie się tak nie zachowuje. Może to i dobrze, jeszcze bym się w nim zakochał. A to mogłoby być wielkim utrapieniem. Niestety, Tetsu nie jest stały w uczuciach.

- No i jesteśmy! - krzyknął radośnie.

- No to wchodzimy, czas się zbawić! Nee, Tetsu? - zaciągnąłem lekko uwodzicielsko.

- Nie rób tego, bo będę zmuszony porwać cię na piętro – mamy taki układ. Najpierw wchodzę ja i wypatruję sobie ofiarę, a po pięciu, dziesięciu minutach wchodzi Tetsu. Barmani, kelnerzy i stali klienci doskonale nas znają. Ale są też tacy, którzy wpadają i wypadają, i właśnie takich osób szukamy. Wszedłem sobie spokojnie do środka, jakby nigdy nic. Usiadłem przy barze i zacząłem się rozglądać. Czasami bywa tak, że na ofiarę trzeba trochę poczekać, ale nigdy za długo. Poza tym trzeba się zorientować czy jest sam, czy z kimś. Czy aby przypadkiem nie zachowuje się zbyt agresywnie, bądź czy też nie przyszedł w tym samym celu co ja. Jeśli ma się szczęście jak ja dzisiaj, to wystarczy zauważyć, że ktoś obok na ciebie zerka i po sprawie.

- Na co się gapisz? - na początku nie można być zbyt miłym, żeby ci od razu nie zaproponował seksu. Tak to sobie pomyśli, że żeby cię zdobyć, będzie musiał cię podpić i po sprawie. Chalnie za darmo gotowe! O wszedł już Yano.

- O proszę, widzę, że charakterny. Jak masz na imię?

- Kaoru – pierwsze imię jakie przyszło mi do głowy, to imię tego mięczaka-królika. Nie zgłupiałem aż tak, żeby podawać swoje prawdziwe personalia.

- Ja jestem Hajime. Chcesz się czegoś napić? Ja stawiam – bingo! Trafiony zatopiony. Wcale nie trzeba być wylewnym żeby kogoś upolować.

- Jasne. Wiesz straaasznie zaschło mi w gardle – teraz w grę wejdzie łatwy chłopieć. Oczywiście nie mogę przeholować z alkoholem. Właśnie dlatego chodzę z Tetsu. Kiedy widzi, że już za bardzo mi odwala, po prostu mnie stąd zabiera.

- Na co masz ochotę?

- Piwo, zdecydowanie piwo.

- Taki mały chłopiec i pije piwo?

- Nie widzę związku, poza tym szybciej uderza mi do głowy – puściłem mu oczko. Jak on miał? A, Hajime już bez biadolenia dokonał zamówienia. Ładnie mi to wyszło.

- Proszę, piwko raz!

- Dzięki. Hajime, czym się zajmujesz? - trzeba o czymś rozmawiać.

- Niczym konkretnym. Powiedzmy, że praca usługowa, na zlecenie. Uprzedzam pytanie, nie jestem prostytutką.

- A mogę spytać, co to za rodzaj usług? - przeważnie kiedy ze mną gadają, zaczynają się jąkać. Ten jest nawet spoko.

- Jak już wspomniałem, nic konkretnego – uśmiechnął się do mnie i łyknął piwa.

- Rozumiem – też się napiłem, żeby nie zostać w tyle. Pewnie jest jakimś urzędasem i po prostu nie chce się wydać, że jest zwykłym, nudnym facetem z żoną i dwóją dzieci.

- A ty Kaoru, czym się zajmujesz? - naciąganiem takich frajerów jak ty.

- Sprzedaję hot-dogi w budce za rogiem – tak to moja wymarzona praca. Po prostu aż płonę od nadmiaru ambicji. A tak naprawdę, to kłamstwo.

- Hmmm – ciężki facet. Łatwiej jest z jąkałami.

- Wypiłem! Mam pomysł, zamów po jeszcze jednym i zróbmy sobie wyścigi, kto pierwszy wypije. Ten, który przegra będzie musiał wykonać polecenie osoby wygranej. Co ty na to?

- Dla mnie bomba, zawsze lubiłem wygrywać.

- Tak się składa, że ja też – powiedziałem dosyć ochoczo jak na siebie.

- Barman, dwa największe kufle! - że co? Przecież jak to wypiję, to padnę. W tym barze mają chyba największe kufle w mieście...

- Największe, jesteś pewny?

- Boisz się?

- Nigdy w życiu! Dawaj! - przed nami stanęły dwa wielkie kufle. Już w tej chwili wiedziałem, że raczej nie mam szans na wygraną, ale co mi szkodzi spróbować?

- Start! - krzyknął mężczyzna i obydwoje zaczęliśmy pić. Kopię sobie grób, wiem o tym doskonale. Usłyszałem dźwięk odstawianego kufla, tak on skończył, a ja byłem dopiero w połowie. Ale zadanie, to zadanie więc wypiłem do końca. Po wszystkim spektakularnie zakręciło mi się w głowie. Popatrzyłem na niego błędnym wzrokiem i bez zbędnych uczuć spytałem:

- To czego chcesz? - póki jeszcze całkowicie piwo nie uderzyło mi do głowy, mówiłem nawet wyraźnie.

- Twoje prawdziwe imię i nazwisko.

- Co moje imię i nazwisko? - zaczynam już niezgrabnie myśleć. Oczywiście po przetworzeniu dodarło do mnie, o co chodzi. Niestety już spytałem.

- Chcę poznać – albo jestem pijany, albo dopiero teraz dotarło do mnie, że ten facet jest naprawdę przystojny.

- Mus to mus. Seiki Irie.

- Jaką mam pewność, że i tym razem nie kłamiesz? - co za utrapienie.

- Jestem już pijany i nie mam siły stawiać oporu – on pewnie też nie podał prawdziwego imienia. Ale to ja przegrałem, nie będę go pytał. Nie mam zamiaru się tak upokarzać.

- Dobra, niech będzie. Piękne miodowe oczy, chytry uśmieszek, niespotykany kolor włosów. Seiki to raczej ty.

- Irie – poprawiłem swojego nowego „przyjaciela”.

- Słucham?

- Irie. Nie lubię jak się do mnie mówi Seiki.

- Teraz już mam pewność. Zleceniodawca uprzedzał mnie o tym.

- Jaki zleceniodawca? - chyba zaraz wytrzeźwieję. O co tu chodzi?

- Mam dla ciebie kopertę. Ale zajrzyj do niej dopiero jak pójdę. Takie mam zasady. Poza tym, to było jedno z moich najłatwiejszych zadań. Ten koleś nawet się z tym nie kryje.

- Jaki koleś? Jakie krycie? Czekaj, bo się chyba zgubiłem. Na pewno o mnie ci chodzi?

- Na sto procent. Miłego dnia, a raczej wieczoru – skłonił się i poszedł sobie. A ja siedziałem oniemiały i wpatrywałem się w kopertę. Ale cóż zrobić? Trzeba tam w końcu zaglądnąć.