6. Rara Story

Po moich bokach rozsiadły się dwie i jakże urocze siostry. Utrapienie każdego, kto tu mieszka. Widzą wszystko, wiedzą wszystko, mówią o wszystkim każdemu, kto się nawinie. Ogólnie plotkary numer jeden. Jeśli chcesz zaczerpnąć informacji idź do Chie i Cho Fukado.

- Czego mi znowu gratulujecie? Co? - mam nadzieję, że nie będą ze mną siedzieć aż godzinę.

- Jak to czego? Zerwania z tym dupkiem i zakręcenia się wokół Maeno. Nie ma co, ale Kinji to jest jednak dobra partia – powiedziała Chie.

- To go sobie weź. Ja się go za bardzo boję... - może i rozmawiałem sobie z nim całkiem na luzie, ale w życiu bym się nie zdecydował na to, żeby z nim chodzić.

- Ale on mnie nie chce – nadąsała się tak, jak to robią dziewczęta.

- A czemu nie siedzisz w swoim pokoju? - tym razem napadał na mnie Cho.

- Tetsu mnie wyrzucił, a myślę, że gdzieś za godzinę mu przejdzie – niech sobie już pójdą. Z całą moją niechęcią do kobiet, to je nawet polubiłem. Dziwne, prawda?

- To idź do Maeno! - wrzasnęły mi do uszu.

- Nigdy w życiu! Spadajcie już! - dosyć tego dobrego. Chcę sobie przez chwilę posiedzieć w spokoju.

- Pff, jaki nerwus. To my po niego pójdziemy! Musisz z nim być! - pięknie. Właśnie za cel obrały sobie zeswatanie mnie i jego. Tylko mi się to nie podoba? Pewnie tak. Kobiety są okrutne. Ale lepiej się stąd ewakuować. Lepiej nie czekać na przyjście Kinji'ego. Może Yano mnie już wpuści?

- Ej, Tetsu! Wpuść mnie już, co? - dodałem trochę skruchy do głosu.

- Śpię! - dalej jest na mnie obrażony! No ale za co? To już przechodzi ludzkie pojęcie!

- Wpuść mnie, bo mam problem, no! - drzwi się otworzyły i wyłoniła się pokiereszowana głowa Tetsu. Musiałem się strasznie wstrzymać, żeby nie roześmiać mu się prosto w twarz.

- Jaki problem? - wiedziałem, że się tym zainteresuje. Pchnąłem go i wlazłem do pokoju.

- Siostry mnie dorwały – wymamrotałem niepocieszony.

- I co? Już wiedzą, że spotykasz się z tym gościem, z którym ci nie wolno? Jak on ma?

- Natsume, ale nie o niego chodzi. Obrały sobie za cel zeswatać mnie i Maeno. Masakra! A najlepsze jest to, że po niego poszły! - szczerze, to liczę na odrobinę współczucia.

- I ja cię wpuściłem?! Gdybym wiedział w życiu byś tu nie wlazł! - to się trochę przeliczyłem.

- No wiesz co? Jak możesz być taki okrutny?

- Normalnie – co za dupek. Nienawidzę go za to. I nagle, jak na zawołanie rozległo się pukanie do drzwi. Podskoczyłem i zacząłem wchodzić pod łóżko... Tak, zamierzam się schować pod łóżkiem, głupota.

- Co ty wyprawiasz?

- To pewnie on! Powiedz, że mnie nie ma. Że mnie wyrzuciłeś i jeszcze nie wróciłem.

- Chyba cię powaliło – pukanie było coraz bardziej nerwowe. Zabiję jutro Chie i Cho, oczywiście jeśli tylko mi się będzie chciało.

- Co tak długo? - usłyszałem głos Maeno.

- W czym mogę pomóc? - jak zwykle wyluzowany. To przeważnie za to go piorą.

- Gdzie jest Irie?

- Pod łóżkiem – no myślałem, że serce mi wyskoczy. Prawie pisnąłem, dobrze, że zdążyłem złapać się za usta.

- Żartujesz? - dobrze, że nie wierzy we wszystko, co słyszy.

- Pewnie, że żartuję. Wyrzuciłem go z pokoju i jeszcze nie wrócił. Pewnie czaka na to, aż to ja go zacznę szukać – jutro będę miał przerąbane jak wpadnę na Kinji'ego, ale to dopiero jutro.

Drzwi się zamknęły, a ja spokojnie opuściłem swój schron.

- Będę ci wdzięczy do końca życia!

- To może byś mi podziękował jak należy, co? - rzuciłem się na niego i dałem buziaka w policzek.

- Może być? - zamrugałem zalotnie i uśmiechnąłem się słodziutko.

- Czy ja wiem, tak średnio mi się to podobało.

- To czego chcesz? - w moim głosie nie było niczego, co mogłoby świadczyć o tym, że jestem mu wdzięczny. A przecież ładnie podziękowałem.

- Piwo, stawiasz jutro piwo.

- Ale ty jesteś prostacki! - wrzasnąłem i schowałem się pod kołdrą. Oczywiście wielce obrażony. I tak już zasnąłem.

Rano obudził mnie Tetsu, rano, to znaczy o piętnastej... Uwielbiam długo spać, poza tym na razie nie mam żadnych obowiązków, więc korzystam. Poszedłem razem z Yano do baru. W końcu musiałam mu to piwo postawić.

- Dzisiaj ty stawiasz Irie? - zaskoczenie barman było raczej duże. W sumie, to się mu nie dziwię.

- Tak wyszło – wymamrotałem niepocieszony.

- Znowu przegrałeś zakład? - ten, to też lubi wszystko wiedzieć o wszystkich. Chyba też zostanę barmanem.

- Kryłem go, więc musi mi się jakoś odpłacić – wtrącił się mój ukochany przyjaciel, który nigdy w życiu mnie nie wykorzystał. Mam nadzieję, że ironia została odkryta.

- Dobra, dobra. Podziękowałem ci ładnie, nawet bardzo ładnie. Ale nie! Ty myślisz tylko o piwie.

- A ty masz cały czas pretensje. Poza tym piwo jest słodsze od ciebie.

- Piwo nie jest słodkie! - oczywiście, dopiero teraz skumałem, o co mu chodzi.

- No właśnie, to teraz się zastanów, jaki ty jesteś – aż mam ochotę go kopnąć!

- Przepraszam, że przeszkadzam – wtrącił się barman – Ale jakąś godzinę temu był tu Kinji i pytał o ciebie. A żeby było jeszcze ciekawiej, parę chwil po nim wszedł ten blondy i też o ciebie pytał. Ty się tak wyrabiasz na dwa fronty?

- Jakie dwa fronty do cholery?! - pisnąłem – Ja z żadnym z nich nie jestem. To mnie zaczyna powoli przerastać.

- Wiedziałem, że tak będzie. Zaraz mnie pewnie poprosisz o pomoc - ah, ten Tetsu.

- Daj mi już spokój, co? Co ja mam teraz zrobić?

- Nie wiem. Wydaje mi się, że łatwiej będzie się pozbyć Natsume.

- Ale mi się Natsume podoba i mam ochotę się z nim zabawić – mruknąłem i popatrzyłem na Yano, jak na jakąś wyrocznię, która o wszystkim wie.

- A Kinji?

- Też mi się podoba...

- Jaki ty kurde jesteś kochliwy!

- Ale ja się nie zakochałem! To, że mi się podobają w ogóle nie znaczy, że chcę z nimi być! Kumasz?

- Kum, kum.

- Głupek – powiedziałem, przyznam, że nawet mnie tym rozbawił. Dopiliśmy nasze piwa i wyszliśmy z baru. Pech chciał, a co pech chce, to się spełnia, że przed barem stał Maeno.

- Oho, to ja się zmywam. Nie będę przeszkadzał w kłótni kochanków – powiedział mi na ucho Tetsu.

- Przestań się ze mnie nabijać – wymamrotałem. Ale przyznam, że teraz bardziej obchodziło mnie to, co powie Kinji. Jedno słowo nie tak z mojej strony i mogę stracić życie

- Słyszałem, że mnie szukałeś. O co chodzi? - lepiej grać wariata, niż rzucić się od razu z przeprosinami. Chociaż nie mam pojęcia, za co miałbym przepraszać. Cała ta sytuacja wynikła tylko dlatego, że wtrąciły się te dwie kochane siostrzyczki.

-O co chodzi? To ty mnie wczoraj wykiwałeś – jest zły. Ale spokojnie, przecież nic mi nie zrobi w miejscu publicznym.

- Chodzi ci o to, że sobie wczoraj poszedłem, tak? Ale to nie moja wina. To te dwie lampucery po ciebie pobiegły. Ja nie mam z tym nic w spólnego. Od samego początku mówiłem, że... - stop. Zagalopowałem się.

- Że co? - podłapał. Zawsze muszą podłapać.

- Że dzisiaj nic z tego, bo się źle czuję. Ale jutro czemu nie. A, że dzisiaj jest to jutro, to może się gdzieś wybierzemy – o konsekwencjach tego co właśnie powiedziałem, nawet nie pomyślę. To mnie chyba zaczyna powoli przerastać, a ja uparcie brnę w to dalej.

- Słucham? - a, zmusza mnie do tego żebym to powtórzył?

- To znaczy, mam na myśli, to że możemy teraz albo później gdzieś wyskoczyć. W ramach przeprosin za ostatni wieczór, oczywiście. Ale od razu zastrzegam, że nie szukam partnera – nie wiem, czy powinienem był mówić to ostatnie zdanie, ale w razie czego, zawszę mogę powołać się na to, że ostrzegałem.

- Teraz jestem zajęty, ale wieczorem po ciebie wpadnę – dalej jest jakiś sceptyczny. Zachowuje się, jakby węszył jakaś aferę.

- Świetnie! Mogę już iść? - a w zasadzie uciekać. Kiwnął głową i sobie poszedłem. Długo jednak nie trwał mój spokój. Zza rogu wyskoczył Tetsu, bardzo prawdopodobne, że przysłuchiwał się rozmowie.