4. Rara Story

- O Irie! Ty dzisiaj sam? - powitał mnie niezwykle wesoło barman.

- Jak widać. W dodatku sam sobie dzisiaj stawiam.

- Gorszy dzień? - no może coś w tym stylu. Cholera, muszę się w końcu spotkać ze swoim byłym, żeby mu powiedzieć, że już nim jest.

- Nie, coś ty. U mnie? - roześmiał się cicho i podał mi moje ulubione piwo.

- Masz, na koszt firmy.

- Jakiś ty kochany – powiedziałem lekko sarkastycznie.

- A właśnie, ten blondyn, którego ostatnio naciągałeś pytał o ciebie

- Co? - ożywiłem się i chyba za bardzo, bo barman od razu skumał, że wpadł mi w oko.

- Oho, widzę, że ktoś tu kogoś kręci – niech go piekło pochłonie.

- Gadaj, co mu powiedziałeś!

- Powiedziałem, że nie utrzymujesz kontaktów z klientami baru, ale jak tak bardzo chce, to może zostawić na siebie jakieś namiary. Może być? - tak, kocham gościa. Nie jest głupi, ani zboczony. Zawsze się zastanawiałem, dlaczego on tu pracuje.

- Dawaj te namiary – mężczyzna podał mi kawałek papieru z numerem telefonu. Tak! Tyle, że ja telefonu nie posiadam, a pieniędzy na automat mi szkoda...

- Wiesz, że jesteś moim ulubionym barmanem. Prawda? - uśmiechnąłem się słodziutko i oparłem na blacie.

- Masz, tylko szybko – podał mi swoją komórkę.

- A mogę wyjść? - jakoś nie chciałem przy nim rozmawiać.

- A wrócisz? - zaśmiał się.

- Ja zawsze wracam – powiedziałem wesoło i wyskoczyłem przed budynek. Chwilę się wahałem, ale to przecież ja chciałem go jeszcze raz spotkać. Wykręciłem numer i czekałem. Jednak sygnał, drugi, piąty... Co jest do cholery?! Już chciałem się odłączyć, kiedy odebrał.

- Słucham? - usłyszałem lekko zachrypnięty głos. Jeśli to on, to na sto procent ma kaca.

- Seiki Irie – przedstawiłem się. Nie mogłem się upewnić, czy to on, bo nie znałem jego imienia. Logiczne, proste i oczywiste.

- Kto? - może zostawił zły numer?

- Seiki Irie – powtórzyłem nieco wyraźniej.

- A, dzieciak od przebieranek. Czemu dzwonisz? - jaki znowu dzieciak? Co?!

- Nie żaden dzieciak! Dobra?! - wrzasnąłem do słuchawki.

- Jakiś ty przeczulony na swoim punkcie. To czemu dzwonisz?

- Sam zostawiłeś numer. Myślałem, że chcesz się spotkać – czy ja nie jestem przypadkiem zbyt bezpośredni?

- A ja myślałem, że zaczniesz się słodko jąkać, kiedy wspomnisz o spotkaniu. Jaka szkoda, ale jeszcze cię zawstydzę. Zakład?

- Zgoda. Co robi przegrany? - uwielbiam zakłady, niestety. Wygrywać też lubię, ale przeważnie przegrywam i tu tkwi problem.

- Spełnia zadanie wygranego. To za dwadzieścia minut przy fontannie w centrum. Pa – i rozłączył się. Już skumałem, że gość sprzeciwów nie znosi. To dobrze, łatwo będzie go zdenerwować. Poszedłem jeszcze tylko oddać telefon barmanowi i wybiegłem. Ledwo co zdążyłem pod tę cholerną fontannę. Też sobie miejsce wybrał.

On już na mnie czekał. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne, przyznam, że wyglądał jeszcze seksowniej. Tak z nutką tajemniczości. Gość jest nieziemsko przystojny, trzeba mu to przyznać.

- Siemasz nieznajomy – powiedziałem wesoło i uśmiechnąłem się promieniści.

- A myślałem, że się nie wyrobisz w dwadzieścia minut – schylił się i pocałował mnie w policzek. O nie, nie tak łatwo mnie zawstydzić!

- Dowiem się w końcu jak masz na imię?

- Przecież już się przedstawiałem.

- Nie jestem głupi. Kłamałeś – za kogo on mnie ma?

- Mała bystrzacha, co? A co ja z tego będę miał? - szliśmy sobie powoli i gadaliśmy zupełnie bez sensu. Ale czasami tak trzeba i tyle.

- Długo się jeszcze będziesz tak ze mną droczył?

- Nerwus? No proszę, kolejna cecha do kolekcji.

- Żaden nerwus! Po prostu płonę z ciekawości – otarłem się lekko o niego. I popatrzyłem prosto w oczy. Okularów już nie miał, żeby nie było.

- Niech ci będzie, że mnie przekonałeś. Natsume Haga. Szczęśliwy?

- Bardzo, ale niestety nie mam pewności, że znowu nie kłamiesz – złowieszczy uśmieszek wkradł się na moje usta.

- Ty mały demonie, udowodnić ci tak? - wyciągnął z portfela dokument i mi pokazał. Faktycznie, imię i nazwisko takie jak powiedział. Zresztą, nie chciało mi się już tego dłużej ciągnąć.

- To gdzie idziemy? - spytałem.

- Daj mi rękę – dałem, a co tam. Jak mnie wewnętrzni przyłapią, to im po prostu powiem, że zbieram informacje i tyle. Ale po co martwić się na przyszłość? Poszedłem z Natsume. Wyprowadził mnie z miasta do jakiegoś lasku. Las nie był gęsty, ani straszny. Przyjemny w zasadzie. Usiedliśmy na kamieniach przy potoku. Był jeszcze dzień, więc promienie słońca odbijały się w czystej, krystalicznej wodzie.

- Co tu będziemy robić?

- Ja cię będę zawstydzić, a ty mi się będziesz opierać, co ty na to?

- Dla mnie bomba – naprawdę miałem ochotę na długi i gorący pocałunek. Mężczyzna złapał mnie za dłoń i pocałował. Lekko się zdezorientowałem, na takie czułości nie byłem przygotowany.

- Co ty robisz?

- Szukam twoich czułych punktów – niech go! Gdy sobie tylko o nich wszystkich pomyślałem, na moją twarz wlał się bezczelny, czerwony rumieniec. Wiedział, na pewno wiedział, że to wywoła u mnie taką reakcję. Znowu będę musiał wykonać jakieś zadanie.

- Wygrałem! - krzyknął uradowany.

- Czego chcesz? - odburknąłem rozżalony. Ile można przegrywać, no!

- Spowiadaj się. Gdzie masz te swoje czułe miejsca – bydlak. Jeszcze mu mało. Kocham gościa.

- Szyja... - wymamrotałem prawie niedosłyszalnie.

- I? - co, dalej mam wymieniać?

- Za, za uszami – błagam nie męcz mnie już.

- I? - no tego już za wiele. Zaraz zwariuję!

- Starczy, to wszystko! - ale moja czerwona twarz zdradzała oczywiście, że coś ukrywam.

- No dawaj, przegrałeś. Mów – niech cię piekło pochłonie! Jeśli wygram chociaż raz, to się zemszczę.

- Dobra, ale to już ostatni! Wewnętrzna strona ud! - wrzasnąłem i wstałem zdenerwowany. Ale naprawdę lubię jak się mnie tam dotyka. To takie przyjemne i tak cholernie uspokajające.

Poczułem jak Haga stanął tuż za mną. Palce przejechał po mojej szyi.

- Co się tak denerwujesz? - wymruczał mi do ucha dosłownie jak kot. Prawie się rozpłynąłem. Nienawidzę tego stanu.

- W ogóle się nie denerwuję – powiedziałem niezwykle wyniośle i odwróciłem się w jego stronę. Jednak tak naprawdę byłem i jestem, i prawdopodobnie będę strzępkiem nerwów w jego towarzystwie.

- To może pojedziemy do mnie? - i jeszcze czego? Może później mu jeszcze wysprzątać mieszkanie?

- Nie ma szans, zapomnij. Nie prześpię z tobą, póki czegoś do ciebie nie poczuję. Ja nie z tych. Sorry – skrzywiłem się lekko. Dobrze wiem, że to pewnego rodzaju gra między nami i prędzej czy później wyląduję z nim w łóżku. Jednak jeszcze nie czas na to.

- Więc wyzwanie? Mam rozkochać w sobie chłopca twardo stąpającego po ziemi? Brzmi nieźle. A jak z chłopakiem? Zerwałeś już? - i w tym momencie się zmieszałem. Zapomniałem o nim!

- Właściwie, to jeszcze nie... Nie mogę go złapać! Ale pewnie się tym nie przejmie i tego się boję – dlaczego ja się do cholery tłumaczę? Przecież to z góry mówi o tym, że czuję się winny. W ogóle to zabrzmiało, jakbym nie chciał tego zrobić. Masakra.

- Nie tłumacz się, ale następnym razem skontaktuj się ze mną, jak już będziesz miał to za sobą. Ja też mam pewne zasady – czyżbym go uraził?

- To co, rozstajemy się teraz? Ja idę w swoją stronę, ty w swoją? - spytałem, chociaż wiem, że tak trzeba teraz zrobić. A ja muszę rozprawić się z Murai'em.

- Dokładnie tak zrobimy – poczochrał mnie po włosach i sobie poszedł. Ja jeszcze chwilę sobie posiedziałem nad tym strumyczkiem. Poszedłem dopiero, jak zaczęło się ściemniać.